اسفند

شبی که خواب قفس از سرش پرید، پریدپرنده، روزن پرواز را که دید، پریدهمینکه پیرهنش سبز شد و بالش رُستنوید رَستنِ از بند جان رسید، پریدچکید خون و فلق در پی اذان سر زدشهادتین سحرگاه را شنید، پریددرون کالبد تکه تکه شنزارهمان که دم به دم از جان خود دمید، پریدغم تنیده به پروانه های در پیلهبه جسم خسته و بی جان خود خرید، پریدچه میوه ها که به دستان باغبان روئیداگرچه وقت رسیدن که شد، نچید، پریدبگو به ساقی جان از کجا قوام آوردچنین شراب که تا قطره ای چشید، پرید؟۱ خردادماه ۱۴۰۰ خورشیدی2am, 22 May 2021Canada, St.Catharines نوشته شده در شنبه ۲۹ خرداد ۱۴۰۰ساعت 0:22 توسط محمد رضا رحیمی| | اسفند...

نهال باور گلدان در انتظار تو بودهنوز خنده به لبهای عکس تو جان داشتشبی گذشت و روزی و روزهای دگرهنوز خانه به برگشتن تو ایمان داشتو کودکی که هوای تو را به سر داردشنیده بود “دعا کن” دعا اثر دارداز اسمان چراغانی اش شبی اندوهچکید قطره شهابی و روی خاک افتادشبیه بذر تورا کاشت تا که سبز شویبرای انکه “پدر را پسر کند داماد”و کودکی که هوای تورا به سر داردپس از عروج تو تنها دو چشم تر داردشبی که نوبت جشن تولدت می شدبه جای ذوق دل اشوب بود و بلوا بودبه جای شمع دلش سوخت ،اشک در چشمشبه جای کیک سر میز ، دیس حلوا بودو کودکی که هوای تو را به سر دارددو چشم مانده ی دراه دربدر داردهزار بغض گره خورده در گلوی قلمنمی رسد ته این شعر بیت پایانمچقدر تشنه ام از تو قصیده بنویسماگر که گریه امانم دهد پدر جانمو کودکی که هوای تو را به سر داردهنوز شوق صدا کردن پدر دارد۱۷خرداد ۱۴۰۰6Jun2021Toronto نوشته شده در شنبه ۲۹ خرداد ۱۴۰۰ساعت 0:30 توسط محمد رضا رحیمی| | اسفند...